Zondag 24 mei 2020

Zondag 24 mei 2020
Gemeenteleden, vrienden van Jezus Christus

Mijn vriendin heeft een dochter van 48 jaar. Enige tijd geleden werd zij ziek. Zij ging naar de dokter en deze weigerde een test bij haar af te nemen. Zij woont alleen en werd zieker. Op gepaste wijze zorgden vrienden voor haar en haar hond. Nu ruim twee maanden later is zij nog steeds zonder energie en dodelijk vermoeid. Zij werkt twee uurtjes, rust een uur en gaat nog één uur aan de slag. De hele middag heeft ze nodig om op krachten te komen, wat niet helemaal lukt. Zij is verplicht de stilte in te gaan en met zichzelf geduld te hebben. “Mamma, je weet…. ik sta niet zo geduldig in het leven: ik wil nog zoveel.”!

Soms heb je geen keuze, lichamelijk niet en geestelijk niet! De enige mogelijkheid is de stilte in gaan. In Matheus 5-7 leert Jezus zijn leerlingen de stilte in te gaan  in één van de belangrijkste en mooiste preken die hij heeft gehouden over het Koninkrijk van God: de Bergrede. Jezus verzekert zijn leerlingen ervan dat ook zij een plek nodig hebben waar ze ongestoord en ongehaast in de stilte alleen kunnen zijn bij de Vader: “Ga in uw binnenkamer”. De huizen in die tijd bestonden doorgaans uit één ruimte, waardoor de mensen geen eigen vertrek of kamer hadden. Daarom trek je maar terug in de voorraadkast, of in de kelder. Ga maar bidden tussen de ingeblikte groenten, repen chocolade en pakken jus d’orange. Bidden is alledaags. “Gá in uw binnenkamer”’. Jezus zelf gaf daar vorm aan door keer op keer de afzondering te zoeken op eenzame plaatsen.
Hij had dit nodig. Voortdurend lopen mensen aan Jezus te trekken. Iedereen wil iets van hem, de wensen, verwachtingen en vragen zijn eindeloos. Maar Jezus is zuinig op zijn ‘intieme’ band met zijn Vader en niet van plan zijn kostbare gebedstijd te laten ontroven.

Ik herken dat het nodig is, maar het vraagt ook iets van mij. Want de stilte is niet alleen maar onze vriend. Het vraagt moed om je werk te laten liggen, je laptop dicht te klappen, je los te maken van social media, je smartphone op flight mode te zetten en de stilte van je binnenkamer binnen te gaan. 
Alleen zijn met je eigen gedachten in de stilte van de dag of het donker van de nacht, het kan wel goed zijn maar daarom voelt het nog niet altijd goed. De afzondering is juist de plek waar we ons kwetsbaar voelen. Wie ben ik nog als ik alleen ben met mijzelf?

Alleen thuis bemerk ik/je een onstilbare honger naar contact, een warme liefdevolle omhelzing,  verbinding met familie en vrienden. We lezen in de bijbel Gods verbondenheid aan concrete situaties van hopeloosheid en uitzichtloosheid, aan Christus en diens herscheppende liefde voor en te midden van het breekbare en steeds weer gebroken leven. Het hart hiervan is (1Johannes 4: 7-21): “Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.”
De strijd met het ‘Corona virus’ de vernietiger wordt in ons niet overwonnen door hem te overtreffen, tot zwijgen te brengen maar door te luisteren naar en te spreken van uit de wonden die hij bij ons slaat.  In de intieme stilte met God de Vader, ontdekken wij net als  Job de  herscheppende Liefde die gedachten en gevoelens van ons ombuigt en omvormt.
De ontdekking die mijn leven veranderd heeft is dat de pijn die wij ervaren mij gevoelig maakt voor de pijn die een ander ervaart. Door deze emoties naar buiten te keren kunnen wij ze gebruiken als de sleutel om iemand anders te bevrijden uit de afgesloten kamer van lijden, teleurstelling of verdriet. Het scheppen gebeurt door de God die de Gezalfde Jezus als Zoon naar de aarde zendt. De God die wij ABBA vader mogen noemen.
Dat wat uit de hemel komt is in staat werkelijk zijn stempel op de aarde te drukken. Een actieve verbinding met de hemel een zich terug trekken in de intieme relatie met de Heer vindt zijn uitdrukking en gestalte in de liefde van ons voor God en de mensen.

Mogen wij in hun Geest, Vader en Zoon vernieuwend aanwezig zijn.

 Angélique Otten
terug